Hfdst 2 de zolderkamer

In de tuin kraaide een haan.

Jolien schrok wakker. Voorzichtig trok ze het dekbed tot net onder haar ogen en gluurde de kamer in.
Het venster was gesloten en het geruite dekentje hing netjes over de zetel. Haar pantoffels stonden op hun vertrouwde plaats naast het bed.
Ze zuchtte opgelucht en glimlachte. "Een droom, het was alleen maar een droom. Meisjes die midden in de nacht op levende waterspuwers zitten.......natuurlijk was het niet echt."

Het meisje zette zich rechtop en leunde achterover in de dikke, zachte kussens. Ze dacht aan Charlotte en vond het toch een beetje triest dat ze nu geen vriendinnetje zou hebben. Wat een plezier zouden ze kunnen gemaakt hebben als ze samen op ontdekkingstocht hadden kunnen gaan in het kasteel. Charlotte zou natuurlijk alle geheimzinnige plekjes van het gebouw gekend hebben. Ze hadden misschien wel door onderaardse gangen kunnen zwerven. Of ze zouden iedereen de stuipen op het lijf gejaagd hebben vanuit kleine kamers, die verborgen lagen achter onzichtbare deuren.
En wie weet welke schatten ze hadden kunnen vinden op de stoffige zolderkamers, die er volgens Jolien zonder twijfel waren.

Er werd op de deur geklopt. Het was haar moeder.
"Jolien, schat, ben je wakker? Kom je naar beneden? Je ontbijt staat klaar en je nieuwe leraar is aangekomen. Laat hem niet te lang wachten. Ik moet aan het werk."

Jolien sprong uit het bed en waste zich.
Ze trok een jeans aan en haar favoriete groene trui. Ze knoopte de veters van haar schoenen dicht en bekeek tevreden het resultaat in de spiegel. Ze haalde nog snel een borstel door haar lange, blonde haren en stormde de gang op.
Aangekomen bij de trap zwierde ze één been over de leuning en liet ze zich naar beneden glijden.
Jolien zette zich op de onderste trede en aanschouwde de drukte die in de grote inkomhal heerste. De lessen van haar moeder waren begonnen.
Ze had dit al zo vaak gezien maar het verveelde haar nog steeds niet.

Kamermeisjes liepen zenuwachtig rond met stapels linnengoed in hun armen. Ze zakten lichtjes door hun knieën om onzichtbare hotelgasten te begroeten. Obers in zwarte pakken balanceerden zilveren dienbladen, gevuld met glazen en borden, boven hun schichtig in het rond kijkende hoofden. Twee dikke portiers met lange rode jassen brachten de ene denkbeeldige koffer na de andere binnen door de glazen draaideur. Ze oefenden de beleefdheidsformules, die ze later zouden moeten gebruiken.
"Tot uw dienst, mevrouw."
"Geniet van uw verblijf hier, meneer."

Jolien veerde op toen ze de stem van haar moeder bevelen hoorde geven.
"Hou je rug recht, jongeman. Vriendelijk glimlachen naar de klanten,alsjeblieft."
Ze zag hoe haar moeder de gezette, goedlachse kokkin aansprak en in haar richting wees.
"Maya, wil jij mijn dochter even naar de keuken begeleiden? Laat haar snel ontbijten en breng haar dan naar de bibliotheek. Meneer Stewart verwacht haar."

Maya nam het meisje bij de hand en waggelde samen met haar de hal uit.
Ze daalden een diensttrap af en de kokkin opende de deur van de keuken.
"Ik hoop dat je zin hebt in een eitje?" vroeg Maya en ze nam een eierdopje uit de grote kast. Ze zette het dopje met een ei op een bord dat reeds klaarstond en slofte naar het fornuis.
"'t Is het grootste ei dat ik kon vinden. Nu je lessen beginnen, heb je een stevig ontbijt nodig."
Maya trok de oven open en haalde er enkele warme sneetjes brood uit. Ze bracht de toast naar de tafel en legde die ook op het bord. Jolien tikte met haar lepeltje op de eierschaal. Ze nam een stuk toast en sneed het in stukjes. "Maya," vroeg ze kauwend "hoelang werk jij hier al?"

Ze wist dat het vroegere kasteelpersoneel een baan was beloofd toen het gebouw verkocht werd. De vorige eigenaar had het kasteel niet langer kunnen onderhouden en was gedwongen geweest om het van de hand te doen. Maar één van de voorwaarden bij die verkoop was dat Maya én Jonathan, de butler zouden kunnen blijven. Maya was een uitzonderlijke kokkin en had de leiding gekregen over de keuken. Jonathan was gebombardeerd tot hoofd van de eetzaal.
Jolien had bij de eerste ontmoeting al een afkeer gekregen van de stijve butler. Ze vond hem erg onaangenaam met zijn arrogante manieren en pompeuze stem. Haar moeder had haar later verteld dat dàt nu net de kenmerken waren van een goede butler.
Maar het meisje had zichzelf al snel voorgenomen om zo ver mogelijk uit zijn buurt te blijven. Ze verkoos de hartelijkheid van de kokkin.

"Ach kind, ik ben hier opgegroeid."
Maya schonk twee tassen thee uit en zette zich op een stoel naast Jolien.
"Mijn moeder was hier kamermeisje en mijn vader werkte als tuinman op het domein. Ik ben hier al mijn hele leven. Toen ze ontdekten dat ik zo lekker kon koken.....ik was 16, denk ik.....hebben ze me in dienst genomen. En dat heb ik me nooit beklaagd."
"En Jonathan?" Jolien veegde haar mond af met haar mouw.
Maya glimlachte, roerde in haar tas en zei: "Die is hier nog maar enkele jaren. Maar, juffrouw, ik denk dat het tijd is om je naar de bibliotheek te brengen. Reserveer jij je vragen nu maar voor meneer Stewart."

Jolien stak haar hoofd door de openstaande deuren van de bibliotheek, waar Maya haar had achtergelaten met de belofte haar later voor te stellen aan iemand die haar nauw aan het hart lag.
"Al die boeken......!" dacht ze en liet verbaasd haar ogen glijden over de vier muren die volledig bedekt waren met kasten vol boeken.

"Kom je binnen of heb je nog geen zin in studeren? Dan kan ik je geruststellen want onze lessen zullen pas morgen aanvangen."
De zwarte krulharen van de jonge leraar wipten op en neer toen hij Jolien breed glimlachend begroette.
Hij zat aan een bureau te schrijven en wenkte haar.
Verlegen liep het meisje naar hem toe. Hij stak haar zijn hand toe en zei: "Welkom in Inverness. Ik ben James Stewart en ik zal de volgende maanden mijn uiterste best doen om jou wat kennis bij te brengen in deze prachtige kamer." Hij stond op en wandelde respectvol langs de boekenwanden.
Jolien bestudeerde hem aandachtig terwijl hij sprak over literatuur en het belang van lezen.
Hij was sjofel gekleed. Zijn gestreepte hemd was niet gestreken en er zaten nog steeds fietsclips rond de pijpen van zijn zwarte broek. Zijn jasje van tweed miste, op één na, alle knopen.
James draaide zich om, keek haar aan en lachte weer zijn perfecte witte tanden bloot.
Ze voelde zich betrapt en bloosde.

"Vertel me eerst even wat over jezelf." zei de leraar terwijl hij plaats nam in één van de grote gestoffeerde zetels die in de bibliotheek stonden.
Jolien nestelde zich in een zetel tegenover hem.
Met haar kin rustend op haar knieën begon ze te praten.